Papież Franciszek zatwierdził dekret o heroiczności cnót o. Bernarda hr. Łubieńskiego CSsR ze Zgromadzenia Redemptorystów. Poinformowało o tym w dniu 7 marca 2018 r. Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej. Od tej chwili przysługuje mu oficjalnie tytuł: Czcigodny Sługa Boży.
O. Bernard Łubieński urodził się 9 grudnia 1846 r. w Guzowie koło Warszawy jako drugie z dwanaściorga dzieci Tomasza i Adelajdy hr. Łubieńskich. Jeden z jego braci został kapłanem diecezjalnym, a dwie siostry wstąpiły do Wizytek. Już w młodości pragnął pójść drogą powołania kapłańskiego. W 1858 r. został wysłany przez rodziców do Anglii i rozpoczął naukę w katolickim kolegium św. Cuthberta w Ushaw. Przed wyjazdem ojciec powiedział do niego słowa, które zapadły głęboko w jego serce i stały się również inspiracją na dalszej drodze życia i misji: „Synu, pójdziesz w świat za granicę, ale gdziekolwiek się znajdziesz, pamiętaj zawsze, że jesteś katolikiem, Łubieńskim i Polakiem”.
Po ukończeniu nauki w kolegium w 1864 r. wstąpił do Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela, czyli redemptorystów. Śluby zakonne złożył 7 maja 1866 r. w Bishop Eton koło Liverpool. Po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych przyjął święcenia kapłańskie w Akwizgranie (Aachen) 29 grudnia 1870 r. Po przyjęciu święceń ukończył jeszcze tzw. „drugi nowicjat”, czyli kurs przygotowawczy do prowadzenia misji i rekolekcji. Przez jedenaście lat pracował w Anglii jako misjonarz i duszpasterz wśród katolików angielskich i polskich emigrantów.
Jego wielkim pragnieniem był powrót redemptorystów do Polski. Ostatecznie udało się je zrealizować w 1883 r., kiedy to powstał klasztor redemptorystów w Mościskach k. Przemyśla (obecna Ukraina). O. Łubieńskiemu powierzono troskę o kościół klasztorny. W 1885 r. został dotknięty poważnym paraliżem nóg. Mimo kilku kuracji nie wrócił do pełni sił. Pozostał kaleką do końca życia. Nie przeszkodziło mu to jednak rozwinąć intensywnej działalności duszpasterskiej i misyjnej. W latach 1894-1903 był przełożonym klasztoru w Mościskach. W 1903 r. został przeniesiony do nowego klasztoru redemptorystów w Krakowie. Gdy nadarzyła się możliwość podjęcia pracy misyjnej i rekolekcyjnej pod zaborem rosyjskim, w roku 1906 wyjechał do Warszawy. Przebywał tam z przerwami aż do grudnia 1911 r., kiedy to powrócił ostatecznie do Krakowa, ponieważ władze odmówiły mu przyznania obywatelstwa rosyjskiego. W latach 1912-1918 był ponownie przełożonym klasztoru w Mościskach. Podczas I wojny światowej pomagał miejscowej i okolicznej ludności oraz prowadził działalność duszpasterską. W 1918 r. został przeniesiony do Krakowa. Tam dane mu było cieszyć się odzyskaniem przez Polskę niepodległości. W 1926 r. przełożeni przenieśli go do Warszawy. Dokąd tylko starczało sił, głosił słowo Boże i wiele spowiadał.
Utrudzony działalnością apostolską i cierpieniem zmarł w opinii świętości 10 września 1933 r. w Warszawie. Uroczystościom pogrzebowym, które zgromadziły tysiące wiernych ze wszystkich warstw społeczeństwa, przewodniczył ks. kard. Aleksander Kakowski. Został pochowany na Cmentarzu Wolskim.
Proces beatyfikacyjny o. Bernarda Łubieńskiego rozpoczął się w 1961 r. pod przewodnictwem ks. kard. Stefana Wyszyńskiego. W 1982 r. doczesne szczątki o. Łubieńskiego zostały przeniesione z Cmentarza Wolskiego do kościoła św. Klemensa Hofbauera przy ul. Karolkowej 49.
Zatwierdzony przez papieża Franciszka dekret o heroiczności cnót to kluczowy moment w drodze do beatyfikacji o. Bernarda. Do ukończenia procesu beatyfikacyjnego potrzebny jest jeszcze cud za jego wstawiennictwem.
Pogrzeb o. Bernarda Łubieńskiego, Warszawa 1933 r. Fot. z archiwum Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela
Pogrzeb o. Bernarda Łubieńskiego, Warszawa 1933 r. Fot. z archiwum Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela